Om te voorkomen dat ik later van plagiaat wordt beticht, kom ik er bij voorbaat voor uit: In deze blog citeer ik ongegeneerd uit het  boek “Ondertussen in de organisatie’ van Leike van Oss en Jaap van ‘t Hek. Een absolute aanrader voor iedere professional, manager, bestuurder, kortom medemens, die te maken heeft met ‘het Ondertussen’ als de stille kracht die er immer voor zorgt dat de organisatie en de mensen erbinnen oplossingen vinden voor vraagstukken en verstoringen. Ook zonder ingrijpen van veranderaars, bestuurders en managers.

De transitiemaatregelen geven volop ruimte om creatieve, vernieuwende, geldbesparende, beschermende en ‘samenzorgzame’ oplossingen te bedenken en het daar vooral ook niet bij te laten. Dit is hard nodig. Zoals het nu gaat, werkt het onvoldoende en zijn veel kinderen en gezinnen niet goed genoeg geholpen. Zoveel is wel duidelijk en zijn we het denk ik over eens.
Maar wie van u is het al opgevallen dat de taal en termen die er in de diverse beleidsdocumenten gaandeweg zijn ingeslopen, eigenlijk in schril contrast staan met creatief, vernieuwend en samen zorgen?  Het betreft namelijk heel veel termen die we van de krijgsmacht kennen. Kwartiermakers zoeken lokaal uit hoe drang en dwang straks het beste kunnen worden ingezet.  Teams van frontlijnmedewerkers staan klaar om, indien de generalisten er niet uitkomen, achter de frontlinie te worden gestuurd. Zij kunnen de situatie overnemen waarbij vooraf al door de staf een 1gezin 1(aanvals)plan is opgesteld. Letterlijk een grensverleggende aanpak onder nadrukkelijke aanvoering van de gemeente. Zie http://bit.ly/WFUgJM.
Ergens is het ook wel te begrijpen. Omdat de rode draad van alle maatregelen de veiligheid van kinderen betreft en de belofte dat we ze zullen beschermen.  O ja, tegen zo laag mogelijke kosten. Dat is zo waar en zo universeel dat niemand ertegen kan zijn en dat alleen al maakt het tricky.  Het doel (zelfs dat van die kosten)  is wat mij betreft heilig, maar het wil niet zeggen dat elke -van bovenaf opgelegde- oplossing of set van maatregelen de meest geëigende is. Je kunt het organiseervraagstuk ook vanaf een andere kant aanvliegen (om dan maar in oorlogstermen te blijven) met minstens evenveel kans op hetzelfde gewenste eindresultaat.
Voorlopig ademt het geheel vrees ik nog wel de sfeer van 'Voorwaarts, Mars!'  en je zorgt maar dat je het tempo bijhoudt.

De volgende keer over de kracht van (meta)taal.

Al sinds enige tijd verbaas ik mij erover dat er gemeenten zijn die nu ze de verantwoordelijkheid  krijgen over de middelen, de beschikbaarheid en de kwaliteit van de jeugdzorg in brede zin van het woord voorbereidingen treffen om een aantal van de werkzaamheden zelf uit te gaan voeren. In Amsterdam werd onlangs een gezinsmanager van (nu nog) Bureau Jeugdzorg verkozen tot jonge ambtenaar van het jaar (“alvast met het oog op de Transitie begrijp je.. “) De gemeente Den Haag “doet een transitiestap vooruit” en is voornemens twee JGZ-organisaties en BJZ samen te voegen tot één nieuwe gemeentelijke dienst: het CJG. De terugtredende overheid is overal #trendingtopic, maar daar waar het gezinnen en kinderen betreft lijkt het wel precies de andere kant op te bewegen. (klik op 'read more')