Onderzoekers (RMO 2008) waarschuwden al eerder dat pogingen tot ‘ontkokering’ steeds leidt tot iets extra’s: meer bestuurders, meer organisaties, meer coördinatielagen omdat er doorgaans wel nieuw beleid bijkomt maar zelden iets verdwijnt. Het leidt heel gemakkelijk  tot beleid dat ver van de praktijk af staat. Gericht op inrichting, controle en strategie. Beleid dat wellicht in drie nieuwe kokers is gegoten die dan vooral bestaan in de hoofden van beleidsmakers en adviseurs, maar los staat van het ritme van de werkvloer, daar waar het contact met de klant is. Het netto resultaat: veel verlies van energie (lees: tijd, frustratie, geld) door bestuurlijke en reorganisatiedrukte waarbij inhoudelijk er niet veel is veranderd: Perpetuum mobile

volgende keer: de Wet van de onbedoelde gevolgen

Als ik begin met het einde voor ogen, dan is er volgens mij maar één logische vraag te stellen.
Stel: de transformatie Jeugdzorg heeft plaatsgevonden. Er is diepgaand iets veranderd. Wat is er dan in Nederland voor kinderen in de knel wezenlijk verbeterd?  Welke belofte is gedaan en ook waargemaakt?

Omdat ik er vanuit ga dat gewenste verandering (welke dan ook)  alleen tot stand komt wanneer mensen (wie dan ook) de daad bij het woord voegen en zich ‘daadwerkelijk’ anders gaan gedragen zijn er ook vervolgvragen te formuleren:

“Het beleid moet ontkokeren” en “het kind en zijn gezin moet weer echt centraal worden gezet”. Twee luid verkondigde en op schrift vastgelegde ambities. Zo vaak zelfs, dat ze welhaast een mantra zijn geworden. Nu worden mantra’s wel degelijk met een groots doel voor ogen gereciteerd[1], maar zij beogen zelden concreet gedrag te veranderen zodat gewenste uitkomsten ook echt realiteit kunnen worden. 

Vanaf vandaag -Blue Monday 2013- zal ik een blog bijhouden om een ieder die daar interesse in heeft mee te laten kijken in de keuken van het onderzoek dat ik uitvoer. Het betreft de ‘Meesterproef’ waarmee ik zal afstuderen aan de faculteit Bedrijfskunde van de Nijmeegse universiteit.

Het lijdend voorwerp is de jeugdzorgsector en de transitie die daar in gang is gezet. In niet onaanzienlijke kringen een Hot Item en een lekker complex en taai vraagstuk. Kortom: een onderzoeksthema dat vrijwel gedoemd is om Meesterproeftechnisch uit de bocht te vliegen. En misschien niet zo’n beetje ook.
Voorzichtige waarschuwingen ten spijt -en de mensen die mij kennen zal het niets verbazen- benader ik het vraagstuk niet vanuit één deel-van-een-deel-van-een-deelgebied. Het wordt al volop gedaan en daar voeg ik dus nauwelijks nog iets toe. Toch zou ik juist willen waarmaken dat de tijd en moeite die ik aan dit onderzoek besteed mijn missie helpt verwezenlijken. En daarmee wel degelijk heel praktisch bijdraagt aan het denken en handelen van alle mensen die op een of andere manier betrokken zijn.  

De blogs zullen kort en krachtig worden gehouden en ik ga ervan uit dat ik de thema’s aan kan stippen zonder te verzanden in containerbegrippen en beleidsmatige ‘braaftaal’. Gaandeweg zal ook wel blijken dat ik niet zo erg van de harkjes en stroomschema’s ben. Wel van gedrag veranderen en afspraken maken. Ik zie de blogs als goede vingeroefeningen voor het schrijven van de thesis zelf. Ik heb mezelf namelijk uitgedaagd om -binnen de vereisten die nu eenmaal aan zo’n meesterproef worden gesteld- ook daar helder en eenvoudig te formuleren waar het over gaat.

volgende keer: mantra’s en braaftaal in de jeugdzorg