De transitiemaatregelen geven volop ruimte om creatieve, vernieuwende, geldbesparende, beschermende en ‘samenzorgzame’ oplossingen te bedenken en het daar vooral ook niet bij te laten. Dit is hard nodig. Zoals het nu gaat, werkt het onvoldoende en zijn veel kinderen en gezinnen niet goed genoeg geholpen. Zoveel is wel duidelijk en zijn we het denk ik over eens.
Maar wie van u is het al opgevallen dat de taal en termen die er in de diverse beleidsdocumenten gaandeweg zijn ingeslopen, eigenlijk in schril contrast staan met creatief, vernieuwend en samen zorgen? Het betreft namelijk heel veel termen die we van de krijgsmacht kennen. Kwartiermakers zoeken lokaal uit hoe drang en dwang straks het beste kunnen worden ingezet. Teams van frontlijnmedewerkers staan klaar om, indien de generalisten er niet uitkomen, achter de frontlinie te worden gestuurd. Zij kunnen de situatie overnemen waarbij vooraf al door de staf een 1gezin 1(aanvals)plan is opgesteld. Letterlijk een grensverleggende aanpak onder nadrukkelijke aanvoering van de gemeente. Zie http://bit.ly/WFUgJM.
Ergens is het ook wel te begrijpen. Omdat de rode draad van alle maatregelen de veiligheid van kinderen betreft en de belofte dat we ze zullen beschermen. O ja, tegen zo laag mogelijke kosten. Dat is zo waar en zo universeel dat niemand ertegen kan zijn en dat alleen al maakt het tricky. Het doel (zelfs dat van die kosten) is wat mij betreft heilig, maar het wil niet zeggen dat elke -van bovenaf opgelegde- oplossing of set van maatregelen de meest geëigende is. Je kunt het organiseervraagstuk ook vanaf een andere kant aanvliegen (om dan maar in oorlogstermen te blijven) met minstens evenveel kans op hetzelfde gewenste eindresultaat.
Voorlopig ademt het geheel vrees ik nog wel de sfeer van 'Voorwaarts, Mars!' en je zorgt maar dat je het tempo bijhoudt.
De volgende keer over de kracht van (meta)taal.
Maar wie van u is het al opgevallen dat de taal en termen die er in de diverse beleidsdocumenten gaandeweg zijn ingeslopen, eigenlijk in schril contrast staan met creatief, vernieuwend en samen zorgen? Het betreft namelijk heel veel termen die we van de krijgsmacht kennen. Kwartiermakers zoeken lokaal uit hoe drang en dwang straks het beste kunnen worden ingezet. Teams van frontlijnmedewerkers staan klaar om, indien de generalisten er niet uitkomen, achter de frontlinie te worden gestuurd. Zij kunnen de situatie overnemen waarbij vooraf al door de staf een 1gezin 1(aanvals)plan is opgesteld. Letterlijk een grensverleggende aanpak onder nadrukkelijke aanvoering van de gemeente. Zie http://bit.ly/WFUgJM.
Ergens is het ook wel te begrijpen. Omdat de rode draad van alle maatregelen de veiligheid van kinderen betreft en de belofte dat we ze zullen beschermen. O ja, tegen zo laag mogelijke kosten. Dat is zo waar en zo universeel dat niemand ertegen kan zijn en dat alleen al maakt het tricky. Het doel (zelfs dat van die kosten) is wat mij betreft heilig, maar het wil niet zeggen dat elke -van bovenaf opgelegde- oplossing of set van maatregelen de meest geëigende is. Je kunt het organiseervraagstuk ook vanaf een andere kant aanvliegen (om dan maar in oorlogstermen te blijven) met minstens evenveel kans op hetzelfde gewenste eindresultaat.
Voorlopig ademt het geheel vrees ik nog wel de sfeer van 'Voorwaarts, Mars!' en je zorgt maar dat je het tempo bijhoudt.
De volgende keer over de kracht van (meta)taal.